Η ζωή ενός σκύλου που δεν…αγαπήθηκε!(*)
Eπιμέλεια Αντώνη Κολιάτσου(**)
1η εßδοµάδα. Σήµερα είµαι ηλικίας µιας εßδοµάδας. Τι χαρά να είµαι µέρος αυτού του Κόσµου…
1 µηνός. Η µαµά µου µε φροντίζει πάρα πολύ καλά. Είναι µια εξαιρετική µητέρα.
2 µηνών. Σήµερα µε χώρισαν από τη µητέρα µας. Ήταν πολύ ανήσυχη και µε τα µάτια της µε χαιρετούσε. Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη» οικογένειά µου να µε φροντίζει το ίδιο καλά µε τη µαµά µου.
4 µηνών. Έχω µεγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τραßάνε την προσοχή µου. Υπάρχουν µερικά παιδιά στο σπίτι που µου είναι σαν «µικρά αδερφάκια». Παίζουµε πολύ, τραßάνε την ουρά µου κι εγώ τους δίνω µικρές ψεύτικες δαγκωνιές για πλάκα.
5 µηνών. Σήµερα µου φωνάξανε. Η κυρία µου ήταν πολύ αναστατωµένη επειδή ούρησα µέσα στο σπίτι. Όµως δεν µου είπαν ποτέ πού έπρεπε να το κάνω αυτό.. Επίσης, κοιµάµαι στο χωλ. Στεναχωρήθηκα πολύ γι’ αυτό!
8 µηνών. Είµαι ένα πολύ χαρούµενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός σπιτιού, αισθάνοµαι τόσο ασφαλής, τόσο προστατευµένος… Νοµίζω ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά µου µε αγαπάει. Η αυλή είναι όλη δική µου και, συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό µου, σκάßοντας στο χώµα σαν τους προγόνους µου, τους λύκους, για να κρύψω το φαγητό. Ποτέ δεν δοκιµάζουν να µου µάθουν τίποτε. Τότε θα πρέπει όλα να πηγαίνουν καλά, όλα αυτά τα πράγµατα που κάνω να είναι εντάξει!
12 µηνών. Σήµερα έγινα ενός έτους. Είµαι ένας ενήλικος σκύλος. Όµως τα αφεντικά µου λένε ότι µεγάλωσα πολύ περισσότερο από ότι περίµεναν. Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για µένα!
13 µηνών. Σήµερα µε έδεσαν. Σχεδόν δεν µπορούσα να κουνηθώ, να ßρεθώ σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να ßρω λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεßαίνει ψηλά στον ουρανό. Λένε ότι θα µε επιτηρούν και ότι είµαι αχάριστος. Δεν καταλαßαίνω τίποτε απ’ όσα µου συµßαίνουν.
15 µηνών. Όλα έχουν αλλάξει τώρα… Με κρατάνε συνέχεια κλειδωµένο στη ßεράντα. Αισθάνοµαι πολύ µόνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά µου δεν µε θέλει πια. Μερικές φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν ßρέχει, δεν έχω µια στέγη πάνω από το κεφάλι µου..
16 µηνών. Σήµερα µε έßγαλαν από τη ßεράντα. Ήµουνα σίγουρος ότι η «ανθρώπινη» οικογένειά µου µε είχε συγχωρέσει. Ήµουν τόσο χαρούµενός που χοροπήδαγα από ενθουσιασµό. Η ουρά µου κουνιόταν σαν τρελή. Επιπλέον, πίστεψα ότι θα µε πήγαιναν ßόλτα! Κατευθυνθήκαµε προς τον αυτοκινητόδροµο, και άξαφνα, σταµάτησαν το αυτοκίνητο, άνοιξαν την πόρτα και εγώ ßγήκα έξω, χαρούµενος, γιατί σκεπτόµουν ότι θα περνάγαµε τη µέρα µας στην εξοχή. Δεν καταλαßαίνω γιατί έκλεισαν την πόρτα κι έφυγαν. «Ακούστε, περιµένετε!» – γάßγισα. Με ξέχασαν… Έτρεξα πίσω από το αυτοκίνητο µε όλη τη δύναµή µου. Η αγωνία µου µεγάλωνε καθώς άρχισα να καταλαßαίνω, ενώ δεν µπορούσα να αναπνεύσω από το λαχάνιασµα και αυτοί δεν σταµατούσαν, ότι µε είχαν εγκαταλείψει!
17 µηνών. Έψαχνα µάταια να ßρω το δρόµο για να γυρίσω σπίτι. Είµαι µόνος και αισθάνοµαι χαµένος. Στις περιπλανήσεις µου, συναντάω µερικούς ανθρώπους µε καλή καρδιά που µε κοιτάνε µε θλίψη και µου δίνουν λίγο φαγητό. Τους ευχαριστώ µε τα µάτια µου, από τα ßάθη της ψυχής µου. Εύχοµαι να µε υιοθετούσαν. Θα ήµουνα τόσο πιστός όσο κανένας άλλος σκύλος! Όµως, αυτοί απλά λένε: «καηµένο σκυλάκι, πρέπει να έχει χαθεί».
18 µηνών. Πριν από µερικές ηµέρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα πολλά παιδιά µικρά και µεγαλύτερα σαν τα «µικρά µου αδερφάκια». Πλησίασα περισσότερο και µια οµάδα από τα µικρότερα παιδιά, γελώντας, µου πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για να δούνε «ποιος σηµαδεύει καλύτερα». Μια από αυτές τις πέτρες µε χτύπησε στο µάτι και, έκτοτε, δεν µπορώ να δω καθόλου µε αυτό το µάτι.
19 µηνών. Είναι απίστευτο. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι µε λυπόντουσαν. Τώρα είµαι πολύ αδύνατος και αδύναµος και η όψη µου είναι απαίσια. Έχω χάσει το ένα µου µάτι και οι άνθρωποι µε διώχνουν µε τις σκούπες όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια σκιά.
20 µηνών. Κινούµαι µε εξαιρετικά µεγάλη δυσκολία. Σήµερα, ενώ προσπαθούσα να περάσω το δρόµο, µε χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόµουνα στη ζώνη των πεζών για να περάσω το δρόµο, όµως ποτέ δεν θα ξεχάσω το γεµάτο ικανοποίηση ßλέµµα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του που µε πάτησε. Εύχοµαι να µε είχε σκοτώσει! Όµως, απλά µου προκάλεσε εξάρθρωση στα πίσω µου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος! Τα πόδια µου δεν µε υπακούνε και µόλις µε τεράστια δυσκολία µπόρεσα να συρθώ στο γκαζόν στην άκρη του δρόµου. Επί δέκα µέρες έχω µείνει εκτεθειµένος στον ήλιο που καίει, στη δυνατή ßροχή, στο κρύο, χωρίς φαγητό. Δεν µπορώ πλέον να κουνηθώ. Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Βρίσκοµαι σε ένα πολύ υγρό µέρος, και φαίνεται ότι ακόµη και το τρίχωµά µου µαδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν µε προσέχουν, άλλοι λένε: «µην πλησιάζεις». Είµαι σχεδόν αναίσθητος, όµως, µια ελάχιστη δύναµη από τα ßάθη του σώµατός µου µε αναγκάζει να ανοίξω τα µάτια µου.. Η γλυκύτητα στη φωνή της µε έκανε να αντιδράσω. «Καηµένο µου σκυλάκι, κοίτα πώς σε έχουν αφήσει», έλεγε.. Μαζί µε την γυναίκα ήταν ένας άντρας µε λευκή ποδιά που µε ακούµπησε και είπε: «Λυπάµαι, κυρία µου, αλλά αυτός ο σκύλος δεν θα τα καταφέρει. Είναι καλύτερα να τον ßοηθήσουµε να ßγει από αυτόν τον πόνο και τη δυστυχία». Η ευγενική κυρία, µε δάκρυα να τρέχουν ποτάµι στα µάγουλά της, συµφώνησε. Όσο καλύτερα µπορούσα, κούνησα την ουρά µου και την ευχαρίστησα, µε τα µάτια µου, για τη ßοήθειά της να αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεµα.
Ενώ αισθανόµουν το ελαφρύ τσίµπηµα της ßελόνας, πριν από αυτόν τον µακρύ ύπνο, η τελευταία µου σκέψη ήταν: «γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού δεν µε ήθελε κανείς;».«Δεν µπορείς να σώσεις κάθε ζώο στον κόσµο όµως, για αυτό το ένα που σώζεις, ΕΙΝΑΙ ο κόσµος». Στείλτε το όπου µπορείτε. Όχι µόνον σ’ αυτούς που θα δακρύσουν, αλλά κυρίως σ’ αυτούς που κάποτε ίσως και να εγκατέλειπαν ένα σκυλί στον δρόµο…
(*)Οι πιο πάνω γραμμές, είναι από το blog με την επωνυμία “Ιερός Αγών VS-MATAKIAS”.
Και η «φιλοζωϊα», είναι ζήτημα παιδείας
Εκτιμούμε ότι το κείμενο αυτό είναι μια ωδή στα δυστυχισμένα πλάσματα, που κάποιοι ανάλγητοι νέο-έλληνες, με τόσο απάνθρωπο τρόπο τα εγκαταλείπουν.
Πιστεύουμε ότι είναι ανήθικο, άνθρωποι, πολλές φορές «καθώς πρέπει», με τόση ευκολία να εγκαταλείπουν τα πρώην… αγαπημένα τους κατοικίδια, καταδικάζοντάς τα να ζήσουν το μικρό υπόλοιπο της ζωής τους, ως αδέσποτα.
Ευελπιστούμε οι αναγνώστες του συγκλονιστικού αυτού κειμένου να το κοινοποιήσουν σε περισσότερους γνωστούς και φίλους, εκφράζοντας έτσι την ανθρώπινη ευαισθησία τους και εντεύθεν το έμπρακτο ενδιαφέρον τους για τα απροστάτευτα και περιφρονημένα αυτά ζώα.
Περιμένουμε η ανάγνωσή του να «ξεκινήσει» από τους εκπαιδευτικούς, γιατί εκτιμούμε ότι με την πολύτιμη συμβολή τους, δηλαδή με πρώτους αποδέκτες τους ίδιους και κοντά σε αυτούς τους μαθητές και μαθήτριες του νηπιαγωγείου, του δημοτικού σχολείου κ.ά ,τα μηνύματα που στέλνει το έξοχο αυτό κείμενο θα γίνουν πιο ηχηρά, ώστε να μπορέσουν να ακουστούν και από κάποιους συνάνθρωπους μας, οι οποίοι αποδεικνύονται βαρήκοοι σε τέτοιου είδους φιλόζωα ακούσματα.
Από το άλλο μέρος, με εδραία την αντίληψη ότι όλα είναι ζήτημα παιδείας, η ούτως ειπείν αρωγή της εκπαιδευτικής κοινότητας, θα είναι καταλυτική για την ευδοκίμηση μιας αναγκαία μεγαλύτερης και ευρύτερης προσπάθειας. Γιατί, μέσα από την κατήχηση, την καλλιέργεια της ανθρώπινης ευαισθησίας και το παράδειγμα, η αγάπη για αυτές τις βασανισμένες ψυχές και γενικότερα για τα ζώα, αναμφίβολα θα εξελιχθεί σε μεγαλύτερη φροντίδα και θα αποτελέσει μια γνήσια έκφραση πολιτισμού, από όλο και περισσότερους πολίτες.
Πόσω μάλλον σήμερα, σε μια εποχή που και η Αρτινή κοινωνία έχει ανάγκη από περισσότερη αγάπη και αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο, είναι πολύ πιθανό οι αντιδράσεις που προκαλεί ένα τέτοιο κείμενο, από μια πλευρά να «αφυπνίζουν» τα εν πολλοίς «υπνώτοντα» αντανακλαστικά της και υπ’ αυτή την έννοια να επαναφέρουν στην κοινωνική επικαιρότητα τα ευγενή αισθήματα: της αγάπης, της συμπόνιας, της ευθύνης και κυρίως της ξεχασμένης αλληλεγγύης, που τόσο ανάγκη την έχει και ο σημερινός αδύναμος Αρτινός πολίτης, μέσα στην απελπισία και την κατάθλιψη που έχει περιέλθει.
Ο φιλοζωϊκός σύλλογος Άρτας, δηλώνει
παρών και ζητεί στήριξη
Πάντως, από συζητήσεις του γράφοντος με κάποιους φίλους που έτυχε να διαβάσουν τις πιο πάνω γραμμές στο διαδίκτυο, διαπιστώνεται ότι, πέρα από τη συναισθηματική φόρτιση την οποία προκαλούν στον αναγνώστη, ταυτόχρονα βιώνει και την πίεση από κάποιες επίμονες σκέψεις που στριφογυρίζουν στο μυαλό του. «… βρε, μπας και είμαι φιλόζωος και το ανακάλυψα μόλις σήμερα, και, εν πάση περιπτώσει, πιο είναι αυτό το κάτι που μου λείπει για να αυτό-επιβεβαιωθώ…», μονολογεί προσπαθώντας να βρει απάντηση.
Όμως εάν πράγματι αυτό συμβαίνει, την απάντηση έρχεται να του τη δώσει η άλλη πλευρά, η ήδη μυημένη… Είναι η πλευρά , των εξ’ ίσου ευαίσθητων με αυτόν συμπολιτών του, οι οποίοι έχουν εκφράσει με πράξεις την αγάπη τους για τα ζώα, και περιμένουν να τους μιμηθούν και εκείνοι, οι πολλοί, που δεν το έκαναν ακόμη ,αλλά δείχνουν έτοιμοι να το κάνουν. Για αυτό, λοιπόν, είναι καιρός πλέον, όλοι οι πιο πάνω, να σκεφτούν βαθύτερα, περισσότερο υπεύθυνα και να απαντήσουν, με πράξεις, στο κοινό πλέον προβληματισμό, που λέει: «…τώρα που όλα δείχνουν πως εμείς οι Αρτινοί φιλόζωοι είμαστε πολλοί, μήπως ήρθε ώρα να οργανωθούμε…»;
Από το άλλο μέρος ο νέο-ιδρυθείς φιλοζωϊκός σύλλογος Άρτας , δίνει την ευκαιρία για μια μαζική συστράτευση σε αυτόν τον ευγενή σκοπό. Υπ’ αυτή την έννοια, είναι συνειδησιακό καθήκον του κάθε Αρτινού φιλόζωου να ανταποκριθεί θετικά στην έκκληση να πυκνώσει τις τάξεις του. Στην οποία έκκληση, θα πρέπει να το πούμε, ότι ο εν λόγω φορέας προβαίνει, στο όνομα της αγάπης για αυτά τα ανήμπορα πλάσματα και των αναγκαίων όσο και σημαντικών δραστηριοτήτων που ανέλαβε ή πρόκειται να αναλάβει για τον σκοπό αυτόν. Άλλωστε ο εν λόγω σύλλογος, λίαν προσεχώς, πρόκειται να συγκαλέσει την προγραμματισμένη Γενική του Συνέλευση, όπου θα ήταν ευχής έργο, εάν, ό κάθε Αρτινός φιλόζωος με τη συμμετοχή και εγγραφή του ως μέλους, πυκνώσει τις τάξεις του(σ.σ τηλ επικοινωνίας 26810/26580).
Δήμαρχος, Αρχηγοί Αντιπολίτευσης, Εισαγγελέας, Αστυνομικός Δ/ντής ,να αναλάβουν τις ευθύνες τους
Όμως, πέραν αυτού, είναι βέβαιο ότι, για την επιτυχία του ευγενούς στόχου, αναφορικά με την ολοκλήρωση της υποδομής για την φιλοξενία των αδέσποτων, τον περιορισμό της ραγδαίας αύξησης του πληθυσμού τους(βλ στείρωση), την από τον νόμο επιβαλλόμενη σήμανσή τους, την περίθαλψη των τραυματισμένων ζώων, την λήψη αυστηρών μέτρων για την απάλειψη του φαινομένου της κακοποίησής τους, κ.ά, είναι εξ’ ίσου σημαντικό, όπως, την όλη προσπάθεια, εκτός των ευαισθητοποιημένων απλών Αρτινών πολιτών, την συνδράμουν και οι Εισαγγελικές και Αστυνομικές αρχές και κυρίως η Δημοτική Αρχή , η οποία καλείται να κάνει αμέσως πράξη την εν πολλοίς υπεσχημένη αρωγή της.
Μάλιστα η τελευταία, και προσωπικά ο κ. Δήμαρχος όσο και οι επικεφαλής των δημοτικών παρατάξεων, ως Αυτό-διοικητικοί ταγοί της τοπικής μας κοινωνίας, έχουν χρέος να αφουγκραστούν τον παλμό μιας σημαντικής μερίδας φιλόζωων συνδημοτών τους, αλλά και να αντιληφθούν ότι, όντας υπόχρεοι και από τον νόμο, οφείλουν να συνεργαστούν με τον Αρτινό φιλοζωϊκό φορέα, προκειμένου να δοθεί λύση στο πρόβλημα της προστασίας των αδέσποτων. Ειδικότερα δε να φροντίσουν από κοινού, να ληφθεί μέριμνα για την πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση της επιδεικνυόμενης αναλγησίας και ενίοτε της διαπραττόμενης θηριωδίας, από ευτυχώς ελάχιστους υπάνθρωπους, απέναντι σε αθώα πλάσματα. Οι οποίοι, όμως, όσο παραμένουν ατιμώρητοι, παρά τις αυστηρότερες διατάξεις του νόμου, δυστυχώς θα πληθαίνουν, προκαλώντας, ένα ακόμη ανεξίτηλο στίγμα για τον πολιτισμό της μικρής τοπικής μας κοινωνίας .
Θα λέγαμε ακόμη ότι, οι εν λόγω φορείς(κ.κ Δήμαρχος Εισαγγελέας,, επικεφαλής δημοτικών παρατάξεων, Αστυνομικός Δ/ντής) και όχι μόνο, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη να αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά τέτοιου είδους συμπεριφορές και θηριωδίες, ώστε μόνο μια ισχυρή συλλογική αντίδραση, εμπνευσμένη από τα φιλόζωα αισθήματα των συντελεστών της την ευρύτερη ευγενική διάθεση για εθελοντική προσφορά και την εφαρμογή του σχετικού νόμου , θα μπορέσει, αν όχι να απαλείψει, τουλάχιστον να περιορίσει τις με γοργούς ρυθμούς αυξανόμενες «υπανθρωπιές», οι οποίες κατά καιρούς συμβαίνουν σχεδόν σε όλα τα σημεία της χώρας.
Η πρόσφατη για παράδειγμα βάρβαρη ομαδική δηλητηρίαση με παραθείο 15 σκυλιών από βοσκό του Νεοχωρίου , οι στυγνές δολοφονίες, με φόλες, αδέσποτων της περιοχής «Τριγώνου» και του «περίγυρου του Νοσοκομείου» , ο ανατριχιαστικός ξυλοδαρμός σκύλου με ρόπαλο στους Κωστακιούς , οι προ μηνών φρικιαστικές θανατώσεις αδέσποτων στο χώρο του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου, στα Γιάννενα, οι ασύλληπτης βαρβαρότητας βασανισμοί σκυλιών στην Κρήτη κ.ά, που καταγγέλλονται στα διάφορα site του διαδικτύου, όπως π.χ στο «adespoto.gr», αναντίλεκτα καθιστούν επιτακτική την ανάγκη οι κατά τόπους ιθύνοντες να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Ασφαλώς και μια τέτοια συλλογική πρωτοβουλία- αντίδραση στα κακώς κείμενα, δεν είναι κάτι το ανέφικτο. Πολλώ μάλλον όταν είναι γνωστό ότι οι ΟΤΑ, ως ανάδοχοι ενός τόσο σπουδαίου κοινωνικού έργου, έχουν τη δυνατότητα να το χρηματοδοτήσουν από κοινοτικά κονδύλια(σ.σ, προβλέπεται κοινοτική επιχορήγηση μέχρι το 75% της δαπάνης για την δημιουργία κυνοκομείων κ.ά). Αρκεί βέβαια η δημοτική αρχή να πάρει στα σοβαρά το όλο θέμα και να αποφασίσει πλέον να δράσει προγραμματισμένα , με γνώση, σχέδιο και κυρίως με τη βούληση να θέσει τέρμα στην διαπιστούμενη κωλυσιεργία κάποιων μανδαρίνων, εν πολλοίς ανίκανων, αλλά κατά τα άλλα καθ’ ύλην αρμοδίων , τους οποίους, δεν θα πρέπει να διστάσει να τους ανακαλέσει στην τάξη, όταν και εκεί που αυτό χρειάζεται.
Έκκληση για προσφορά, από Αρτινούς εθελοντές
Όμως, από την άλλη πλευρά, τα γεγονότα τρέχουν, ενώ ορισμένα είναι τόσο πιεστικά , ώστε απαιτούν κατεπείγουσες λύσεις.
Έτσι, για παράδειγμα το πρόσφατο περιστατικό του σοβαρού τραυματισμού αδέσποτου στη Σκουφά(σ.σ κάποιος ασυνείδητος οδηγός του τσάκισε κυριολεκτικά το πίσω δεξί πόδι), το οποίο μέλη του φιλοζωϊκού συλλόγου Άρτας και κάποιοι φιλόζωοι απλοί πολίτες έσπευσαν να το μεταφέρουν σε κτηνιατρείο των Ιωαννίνων, όπου, για να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος ακρωτηριασμού, υπεβλήθη σε μια δύσκολη εγχείρηση αποκατάστασης(σ.σ, στη φωτογραφία φαίνεται να του έχει προστεθεί λάμα), νομίζουμε ότι, έρχεται να αναδείξει και μάλιστα αρκούντως πειστικά, την αξία της εθελοντικής προσφοράς και την πιεστική ανάγκη «προσέλευσης» εθελοντών φιλόζωων πολιτών.
Δυστυχώς, εκτός των πολλών παρόμοιων των προαναφερόμενων περιστατικών, οι κακοποιήσεις αδέσποτων πολλαπλασιάζονται, οι μικρότεροι ή μεγαλύτεροι τραυματισμοί τους αυξάνονται, το πρόβλημα της στοιχειώδους περίθαλψης των πασχόντων οξύνεται , η προσωρινή φιλοξενία ή η υιοθεσία τους ελαχιστοποιείται , ενώ η προσπάθεια εξεύρεσης πόρων, για την αντιμετώπιση του δυσεπίλυτου συνολικού προβλήματος, εξ’ αιτίας των σημερινών δυσκολιών , δείχνει να ακυρώνεται. Όμως όλα τα πιο πάνω επί μέρους προβλήματα, δεν παύουν να συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα, στον ανθρωπιστικά ευαίσθητο ψυχισμό της Αρτινής κοινωνίας, οι δομές της οποίας, ήδη δοκιμάζονται άγρια, εξ’ αιτίας της βαθιάς και πολύπλευρης κρίσης, στην οποία αυτή έχει περιέλθει.
Από την άλλη μεριά, είναι ιατρικά τεκμηριωμένο ότι η φιλοξενία ενός τραυματισμένου κατοικίδιου του δρόμου, η περίθαλψή του και γενικότερα η υιοθεσία ενός ζώου συντροφιάς από φιλόξενη οικογένεια, πέραν του ότι αποτελεί πράξη αγάπης, ευαισθησίας, αλληλεγγύης και πολιτισμού, ταυτόχρονα συνιστά και μια συναισθηματική εκτόνωση, δίκην αγχολυτικού, για όλα τα μέλη της. Μάλιστα είναι ευρύτερα γνωστό ότι διάσημοι ψυχίατροι και ψυχαναλυτές , όπως για παράδειγμα κάποιοι που «κουράρουν» την ελίτ της Αμερικανικής κοινωνίας(σ.σ, επώνυμους ηθοποιούς του Χόλυγουντ, υψηλά ιστάμενα στελέχη μεγάλων Εταιριών, μεγάλο-χρηματιστές της Wall Street ,υψηλόβαθμους παράγοντες της Αμερικανικής πολιτικής σκηνής κ.ά), πέραν της όποιας υποδεικνυόμενης φαρμακευτικής αγωγής, για τη θεραπεία της κατάθλιψης και του ψυχικού άγχους, συνιστούν και την απόκτηση ενός ζώου συντροφιάς.
Με αυτή την έννοια, η έκκληση που απευθύνει ο φιλοζωϊκός σύλλογος Άρτας προς τους φιλόζωους συμπολίτες μας, να συνδράμουν την προσπάθειά του ως «εθελοντές» είτε ως «οικοδεσπότες» , πέρα από την αμοιβαία ωφέλεια που αποπνέει, είναι απόλυτα αναγκαία και όπως πιο πάνω αναλύθηκε και επείγουσα.
(**)Ο Αντώνης Κολιάτσος είναι Μαθηματικός
και Αντιπρόεδρος του φιλοζωϊκού Συλλόγου Άρτας
e-mail:akoliatsos@gmail.com
